Qeveria e Italisë miratoi të hënën një dekret që synon të rrëzojë kundërshtimet e gjykatës së Romës për planin e emigracionit që synon të pengojë emigrantët për t’i dërguar ata në kampet në Shqipëri.
Plani, i nisur javën e kaluar, u minua menjëherë pasi një gjykatë e Romës tha se grupi i parë i azilkërkuesve të zbritur në Shqipëri duhej të silleshin në Itali, sepse vendet e tyre të origjinës – Egjipti dhe Bangladeshi – nuk mund të konsideroheshin të sigurta, sipas Reuters.
Nisma e qeverisë propozon dërgimin në Shqipëri të emigrantëve meshkuj nga të ashtuquajturat “vendet e sigurta”, që do të thotë se ata kanë pak shanse për të fituar azil. Nëse, siç pritej, kërkesa e tyre për qëndrim në Itali do të refuzohej, ata do të riatdhesoheshin.
Megjithatë, vendimi i gjykatës së Romës vuri në pikëpyetje të gjithë projektin italian dhe ndezi një grindje të ashpër midis administratës së djathtë të kryeministres Giorgia Meloni dhe gjyqësorit.
Gjykata e Romës veproi në bazë të një vendimi të fundit nga Gjykata Evropiane e Drejtësisë (GJED) në një çështje që përfshin Republikën Çeke, e cila tha se një vend jashtë BE-së nuk mund të shpallet i sigurt nëse i gjithë territori i tij konsiderohet i lirë nga rreziku.
Duke kërkuar për të kapërcyer këtë pengesë të papritur ligjore, qeveria përmirësoi statusin ligjor të listës së saj të vendeve të sigurta, duke e bërë atë një akt ligjor dhe jo një dekret më të vogël ministror, duke besuar se kjo do të thotë se do të jetë më e vështirë për gjykatat të kundërshtojnë vlefshmërinë e tij.
Ai hoqi gjithashtu tre nga 22 shtetet në listë – Nigerinë, Kolumbinë dhe Kamerunin – për shkak të shqetësimeve specifike në lidhje me situatën e sigurisë në ato vende.
“(Lëvizja jonë) rrjedh nga një vendim shumë i detajuar i Gjykatës së Drejtësisë së BE-së që ndoshta nuk u kuptua mirë,” u tha gazetarëve Ministri i Drejtësisë Carlo Nordio, duke marrë një goditje në gjykatën e Romës për mënyrën se si e kishte interpretuar vendimin e BE-së.
Ministri i Brendshëm Matteo Piantedosi shtoi se ligji i ri “parashikon një standard” për gjyqtarët që duhet të ndjekin, në vend që të kënaqen me një “interpretim të lëkundur” të gjykimit të BE.