Dy vjet nga agresioni ushtarak kundër Ukrainës, i cili kushtoi të paktën 400 mijë viktima në të dy frontet, Vladimir Putin është i bindur se mund ta fitojë luftën dhe kjo i detyron Shtetet e Bashkuara dhe Evropën të forcojnë, dhe jo të dobësojnë, mbështetjen për Kievin.
Bindja e Putinit përshkruhet nga ajo që po ndodh në terren: trupat ruse kanë pushtuar Avdiivkën pavarësisht mijëra viktimave të pësuar. Ish-presidenti Dmitry Medvedev thotë se është i sigurt se Kievi do të pushtohet. Municionet e Koresë së Veriut dhe raketat iraniane ushqejnë arsenalet e Moskës. Dhe Cari i Kremlinit mes ujrave të qeta shkon drejt rizgjedhjes në mars duke pilotuar super bombardues në lartësi të mëdha pasi pa kundërshtarin e tij kryesor, Alexei Navalny, të vdiste në burg.
Ndërkohë Shtetet e Bashkuara dhe Bashkimi Evropian përballen me zgjedhjet e tyre mes rivalitetit politike dhe dobësimit institucional. Duke parë këtë skenar, pas 48 muajsh lufte, Putini lehtë mund të nxirret në përfundimin se ai po paguan për zgjedhjen strategjike për të transformuar dështimin fillestar të sulmit anti-ukrainas në një “luftë të gjatë” që synon të mbizotërojë brenda NATO-s dhe Bashkimit Evropian.
Por siç ndodh shpesh, diktatorët harrojnë atë që duan më shumë qeniet njerëzore: dëshirën për të qenë të lirë. Nëse presidenti Volodymyr Zelenski arriti t’i rezistojë pushtimit, kjo ndodh sepse ukrainasit vendosën të luftojnë me armë për të mbrojtur demokracinë e tyre të re. Nëse SHBA-ja dhe BE-ja e kanë mbështetur Kievin për kaq gjatë, kjo është për shkak se qytetarët e tyre e kanë kuptuar se agresioni ushtarak rus i kërcënon edhe ata.
Dhe nëse Navalny vdiq, kjo ndodh sepse ekzistenca e tij e thjeshtë – edhe nëse në izolim në një burg të largët Arktik – dëshmoi për ekzistencën e një Rusie tjetër, kundër luftës dhe zgjedhjeve të Kremlinit.
Sa më shumë që Putini ushtron dhe lartëson pushtetin e tij absolut, aq më shumë gjeneron kundërshtim spontan nga të gjithë ata që nuk janë të gatshëm t’i nënshtrohen atij, si jashtë ashtu edhe brenda. Jo vetëm në Kiev. Nga Vilnius në Bukuresht ka një Evropë tashmë të nënshtruar ndaj BRSS, e cila i sheh me shumë frikë ambiciet e reja pan-ruse të Moskës, ashtu si nga Berlini në Londër ekziston një Evropë e demokracive të vetëdijshme se siguria e Kontinentit të Vjetër bazohet në një lidhje të të pazgjidhshme me aleatin amerikan.
Për këtë arsye, viti i tretë i luftës kërkon që demokracitë të reagojnë ndaj ambicieve të Moskës duke krijuar një kohezion të ri dhe një angazhim më të madh për mbrojtjen e Ukrainës, për të penguar Putinin të vazhdojë me planin e tij për të ridizenjuar Ukrainën. Shkruar nga Maurizio Molinari